Office public de la langue bretonne
spontus
Krediñ a ra deomp en deus kollet e holl skiant vat gant an traoù spontus en deus gwelet.
— « A ! » eme Job, trist-kenañ, « un dra spontus !… »
N’edo ket oc’h huñvreal, ha dihun mat e oa, rak pa voe dibikouzet ganti he daoulagad, e welas ar sklerijenn souezhus o parañ war ar prenestr, ker gwenn, ken difiñv, ha ker spontus hag a-raok.
Ya ! karet he dije gouzout, gouzout, mes ne ouie netra ebet, netra ; hag ar soñjezonoù spontusañ, terruplañ, strafuilhusañ a rede, a gorolle, a zaoulamme en he spered pennfollet.
— « Ker spontus-se e oa an trouz ? » — « Spontusoc’h eget ne lavaran deoc’h. Pignet e oan d’ho kambr. » — « Ha bet oc’h e-barzh ? — « N’on ket, peogwir n’hoc’h eus ket respontet ac’hanon. »
Hag an dra-se a oa gwir, gwiroc’h eget gwir, rak klevet e oa bet, e-pad an noz, youc’hadennoù mantrus, spontus, ha den ebet war an douar ne c’halle youc’hal en doare-se.
N’ouzon nemet un dra : spontet on bet dreist-muzul. Gant un nozvezh all evel-se, e vezin lazhet sur a-walc’h. O ! spontus e oa, spontus ! spontus !… O ! n’on ket evit lavarout deoc’h pegement !…
Mes, ma en doa ar marichal nerzh spontus leizh e zivrec’h, Job en doa kemend-all d’an nebeutañ, ha, gant Lom o tont da sikour e vignon, an daoù Satanaz en em gave barrek.
Tra spontus eo neuze karantez ar c'hig !
En tu-hont da se, an eil nozvezh a dremenis er c'hoad a roas din eus he c'heloù : en un taol setu me klañv gant ar gwentr hag un danavenn spontus, ken na voen dinerzhet evit eistez [eizhtez] da nebeutañ.
En estrenvan varvus m'emañ va spered, em eus aon spontus da reiñ ditouroù fall deoc'h
M'emaoc'h o terc'hel sez sokial un embregerezh hag a zo kablus eus un dra spontus war dachenn an endro, eo ret d'an arvesterien, pe d'ar c'hazetenner deuet da dennañ ar poltred da glokaat e bennad, kompren ster an obererezh e-korf ul lajadig, a-drugarez d'ur skeudenn nemetken [...]
Kanañ a reont luganoù spontus evit diskuliañ interestoù pizh, mantrus pe droch an dud-se.
Mots précédents
Mots suivants
spontus