v.
I.
V.g.
1. Dont da vezañ sonn.
Al louarn a sonne zivskouarn gant ar souezh.
2. (db. an dud, izili ar c'horf) Dont da vezañ reut.
E zivrec'h a sonnas outañ. Sonnet e oa e izili gant ar riv.
&
Mont e gorf war stign gant ur santad bnk. D'ar gomz-se, ar paotr a sonnas.
3. Ent strizh (db. organoù zo)
Dont da vezañ reut ha kalet dre berzh dered ar gwad er gwazhied.
&
(impl. da ak.)
Nervennoù ar sonnañ.
4. (db. al liñvennoù)
Mont en e stad kalet, dre berzh ar yenijenn dh., kaoulediñ.
Sonnet eo al lard, an eoul, ar gwin.
II.
V.k.e.
1. Lakaat (udb.) sonn.
2. (rener : anv tra)
Lakaat ub., korf ub. da vezañ reut, war stign.
Ar c'hoant a sonne e gorf. Ar gozhni a sonnas e izili.
Beajiñ en ur c'hozh tamm skaf evel-se ne vez ket atav ur blijadur hag, evel ma ne c'hellit ket flach, e teu buan ho tivesker da sonnañ dindannoc'h, hag ar c'hlaz da gregiñ enno ; ha n'oc'h ket evit direnkañ kalz ar c'hempouez gant aon da ober ploudoudoufez en dour !