dibab
dibab
diouc'h an dibab
dibab
dibab
dibab
Eno en em zastume, en em unane an dibab eus an dud dilezet gant Doue.
Pell, pell-amzer e oa abaoe m’en devoa graet ar paotr e zibab, abaoe m’en devoa faoutet gant e gontell biz-meud ur plac’hig yaouank ha sunet dezhi he gwad, abaoe m’en devoa hi dalc’het semplet entre e zivrec’h, abaoe end-eeun ma oa bet deut, hi hag he mamm, evit hen trugarekaat : he mouezhig he devoa sederaet e galon, he skeudenn a blac’hig kuñv a oa antreet en e eñvor.
dibab klok
dibab diglok
dibab
SEITEKVET PENNAD Daou besketaer eus an didab [sic, "dibab"]
Me, Helgouarc'h, a zo va flanedenn, dre c'halvedigezh ha dre zibab, bezañ ur manac'h hag ur beleg, hervez youl Doue.
Un amzer eus an dibab a zo.
Hollbouezus eo dre ma vez holl rannadur penn an iliz, an niver a chapelioù, o ment, diouzh an dibab-se.
"Un enor eo din ho tibab"? Amoedaj eo an daou, a gav din, ken e lezan ma amzivin da gomz e'm lec'h. Onestoc'h eo da nebeutañ.