poan-benn
poan-benn
Ha Lom a grogas adarre da lavarout : — « O moereb ! O, moereb !… » — « Peoc’h, en anv Doue ! » eme ar voereb, hep digeriñ ul lagad ; « poan-benn a rit din. »
Gourvezet oan, deut oan a-benn da skarzhañ kudennoù ar present perfect diouzh ma spered, santout a raen ma nerioù o tistegnañ pa voen degaset en-dro war-du ar prederioù diavaez gant risk-risk-risk ar bal houarn war al leurenn simant : ar wech-se e roas din an trouz un tamm poan-benn hag e teuas en-dro d'am spered, displijus, an emc'houlenn eus ar mintin.
Mots précédents
Mots suivants
poan-c'houzoug