Ar breur Arturo a oa skrijet gantañ e sorc'henn-noz divalav : ne zeu an diaoul, nemet dre deñvalijenn, da heskinañ an eneoù gwerc'h.
Un azen yaouank e oa, ha ken hir, ken fonnus, ken start e trompilhas e joa-bevañ : madelezh ar peuriñ, ha levenez heol an abardaez e natur Doue, ma voe stad en iliz kozh moredet en he zeñvalijenn.
Ha padal, setu ur c'hoad teñval digened, an douar distlabez, ha pep tra sioul ha divuhez da welout : sioulder ha teñvalijenn, setu ar pezh a daoler evezh outañ da gentañ holl.
edo e spered o poaniañ hag o poaniañ, en deñvalijenn glok, argadet gant goulennoù evel ma oa
Un deñvalijenn du hag un didrouz ponner a zo ouzh ma gortoz.
Mots précédents
Mots suivants
teñvañ