eñ

eff

eñ e-unan

eff ehunan

24. Ha hi lavaret : [«] Na zifer ket egzekutiñ kement tourmant az eus soñjet, rak me ne zeziran ken tra nemet ofrañ da Zoue ma c'hig ha ma gwad evel maz eo bezet en em ofret evidon, rak eñ eo ma Doue, ma fastor ha ma fried[. »]

24. ha hy lauaret : na differ quet executy quement tourmant az eux songet, rac me ne desiraff quen tra nemet offraff da doue ma quic ha ma goat euel maz eo bezet e nem offret euydoff, rac eff eo ma doue ma pastor ha ma priet,

pe eñ zo gwir pe eñ zo gaou

pen ên so guir, pe en so gaou

kerzhet rak eñ

querset rac ên

etreze hag eñ

etrese hag ên

[M.] Petra a ra ennomp-ni ar sakramant a vadiziant? D. Efasiñ a ra ar pec'hed orijinel, pe gant hini ez omp ganet, hag eñ hor gra Kristenien ha bugale da Zoue, dre voaien ar c'hras pehini a gonfer deomp.

[M.] Petra à ra ennomp-ny ar Sacramant à Vadiziant? D. Effaçi à ra ar pec'het originel, pe gant hiny ezomp ganet, hag ên hor gra Christenien ha bugalé da Zoué, dre voyen ar c'hraç pehini à gonfer deomp.

eñ

eff

eñ a yae

ê aué

eñ az a

eñ az ea

me am beze bet; te ez peze bet ; te az peze bet ; eñ en defe bet ; eñ en devez bet

me am bezé bet ; te ez pezé bet ; te az pezé bet ; ê èn deffé bet ; ê èn devéz bet

Eñ a c'houarn tout.

te eo : eñ eo

ned eo ket eñ eo

ne deo qet eñ eo

Eñ a soñj dezhañ penaos ec'h arruo kalz traoù pere ne arrufint ket.

Eñ a sounch dezâ penaus e c'harruo cals traou pere ne arruffint qet.

eñ

é

eñ

eñ a ya

eñ en deus graet an dra-se

héñ en deûz gréad an dra-se

eñ

hen

Eñ eo a vadezo a-hed ar sizhun.

Héñ eo a vadézô héd ar zizun.

C'hwi, hi hag eñ a vezo pinvidik.

C'houi, hî hag héñ a vézô pinvidik.

Ma nad eo ket eñ.

Ma na d-eo két héñ

ur Gall a zo laouen hag eñ reuzeudik

eur Gall a zô laouen hag héñ reûzeûdik

Eñ a ganfe

héñ a ganfé

Me a garfe gouzout hag eñ a zeuio.

Mé a garfé gouzoud hag héñ a zeûiô

eñ

hé

eñ

héñ

Ar c'hentañ lavaras mougañ ar baourentez, / Miret oc'h ar beorien da ziskouez o lorgnezh, / Hag eñ a voa manac'h, ha roet en doa d'ar paour / Kement mad en devoa : e leve hag e aour ? / Ha dre garantez eo e komze an den-se ? / Kredet neb a garo !...

Ar c'henta lavaraz mouga ar baourentez, / Miret oc'h ar beorien da ziskouez ho lorgnez, / Hag hen a voa manac'h, ha roet en doa d'ar paour / Kement vad [sic, mad] en devoa : he leve hag he aour ? / Ha dre garantez eo e komze ann den-ze ? / Kredet neb a garo !...

an aotrou Troude, ar c'horonal, hag eñ desket e-unan gant ar Gonideg, hor mestr deomp-holl, a heñchas anezhañ meur a vloavezh zo

ann aotrou Troude, ar c'horonal, hag hen desket he-unan gant Ar Gonidek, hor mestr d'e-omp holl, a hentchaz anezhan meur a vloavez zo

An olifant, d'e dro, hag eñ fur koulskoude, 'vel ar re all gomzas ivez. Krediñ a rae, a lavaras, 'oa ar morvac'h un tamm re vras. Hag Itronig ar verienenn a gave, dioc'h he ment, re vistrik ar fubuenn.

Ann olifant, d'he dro, hag hen fur koulskoude, 'vel ar re all gomzaz ive. Kredi a rea, a lavaraz, voa ar mor-varc'h eunn tamm re vraz. Hag Itrounik ar verienen a gave, dioc'h he ment, re vistrik ar fubuen.

hag eñ hag o lâret neuze : me 'garfe kaout an abid-se ; an abid-se hag he ferc'henn a zo e-kreiz ma gourc'hemenn

hag hen hag o lâret neuze : me 'garrie kaout ann abit-ze ; ann abit-ze hag he ferc'henn a zo en kreis ma gourc'hemenn.

P’edo ar soudarded oc’h erruout e-kichen e di, ar c’here a yeas e-kreiz an hent ; hag eñ komz ouc’h ar c’habiten a yoa e penn ar vandenn : — Ac’hanta, paotred ar Republik [...].

P’edo ar zoudarded oc’h erruout e kichen he di, ar c’here a ieaz e kreiz an hent ; hag hen komz ouc’h ar c’habiten a ioa e penn ar vandenn : — Ac’hanta, paotred ar Republik [...].

Eñ eo a ranke o lavaret, abalamour m’oa eñ ar mestr warnomp, rak n’oa chomet beleg ebet ganeomp.

Hen eo a ranke ho lavaret, abalamour m’oa hen ar mestr varnomp, rak n’oa chomet belek ebed ganeomp.

Stouiñ e benn a ra-eñ, hag, o rannañ gerioù a-du, e kinnig dezho ur wastell-vel ha bleunioù-roz.

Stouï e benn a ra-hen, hag, o ranna geriou a-du, e kinnig d’ezo eur wastell-vel ha bleuniou-roz (2).

Mat en em anaout, eme an drouiz ; gwell avat en em vestroniañ ! Neb a anavez e namm, hag eñ dic’halloud d’en em zinammañ ha da wellaat, da betra ez eo mat ?

Mat en em anaout, eme an drouiz ; gwell avat en em vestronia ! Neb a anavez e namm, hag hen dic’halloud d’en em zinamma ha da wellaat, da betra ez eo mat ?

Lavaret ho pije penaos ar paotr a c’houzañve tristidigezh e vamm, eñ diagent ken seder, atav o sutellat, o kanañ, bremañ gant Mad[a]len ha Yannig, pluchet en ur c’hogn bennak, sioul, sioul, evel aon dezhañ pa wele e vamm ankeniet, an dour war he daoulagad.

Lavaret ho pije penôs ar pôtr a c’houzanve tristidigez e vamm, hen diagent ken seder, atao o sutellat, o kana, breman gant Madelen ha Yannig, pluchet en eur c’hogn bennak, sioul, sioul, evel aon d’ean pa wele e vamm ankeniet, an dour war he daoulagad.

Eñ a lakaa da ruilhañ, a-dreuz an oabl, an heol binniget, al loar hag ar stered ; eñ a zo en pep lec’h, en pep amzer, hep diwez na derou.

Hen a lakaa da ruilha, a-dreuz an oabl, an heol binniget, al loar hag ar stered ; hen a zo en pep lec’h, en pep amzer, hep divez na derou.

Piv a oa ken leal hag eñ ? Ha piv furoc’h, eeunoc’h hag eñ ?… Evel-se e vez kollet e vrud gant ar paourkaezh den.

Piou a oa ken leal hag hen ? Ha piou furoc’h, eeunoc’h hag hen ?… Evel-se e ve kollet e vrud gant ar paour kêz den.

hag eñ bezañ klañv, hag eñ klañv

hag héñ beza klañv, hag héñ klañv

Eñ am c’hare, a lavaras d’in, abalamour m’en doa plijadur o plegañ dindan ma domani, oc’h ober diouzh ma youl, o senti ouzhin hag o heuliañ ac’hanon ; abalamour ivez m’am boa kemeret e zifenn raktal, p’o doa bet c’hoant re ar gambrad da ober goap eus e vin gwregel…

Heñ am c’hare, a lavaras d’in, abalamour m’en doa plijadur o plega dindan ma domani, oc’h ober diouz ma youl, o senti ouzin hag o heulia ac’hanoun ; abalamour ivez m’am boa kemeret e zifenn raktal, p’o doa bet c’hoant re ar gamberad [sic] da ober goap eus e vin gwregel…

Ar pevar Garnoediad en em glaskas, ha hiniennoù eus Kallag a unanas ganimp, Herri Liegard hag e vreur Adolf, mibien d'an apotiker, Jul Herve hag eñ magnous, mab d'an horolajer, ha Frañsiz Prijant, mab d'ar marc'hadour gwin.

Ar pevar Garnoediad en em glaskas, ha hiniennou eus Kallag a unanas ganimp, Herri Liegard hag e vreur Adolf, mibien d'an apotiker, Jul Herve hag heñ mañnous, mab d'an horolajer, ha Frañsis Prigent, mab d'ar marc'hadour-gwin.

Ober a reas ul lamm ar pellañ ma c’hellas, ha, gant ul lamm all, setu eñ er wezenn.

Ha setu eñ kouezhet amourous.

Ha setu heñ kouezet amourous.

E dud hag eñ a oa labourerien-douar.

E dud hag heñ a oa labourerien-douar.

Pa ne vin ket aze, eñ a raio ivez war-dro an amprouennoù.

Pa ne vin ket aze, heñ a raio ivez war-dro an amprouennou.

— « Paour kaezh [paourkaezh] Herri ! » a lavaras ar skluzier. « Eñ eo neuze ar pakad du am eus gwelet bremaik o vont dreist ar skluz ? Bez’ ez eus tud war an douar hag o deus marvioù trist memes tra ! »

Hag eñ, n'eo ket ar breur Celestino e oa. Gouzout a rae ober fae war galvoù ar c'hig. Eñ a oa anezhañ ur penn yen.

Mont a rae e soñjoù da vale bro, dispak-bras o eskell. C'hoant en doa, eñ e-unan, mont da redek.

- Amen ! a respontas ar vaouez, evel en derc'hent. Ha mousc'hoarzhin a reas adarre, evel en derc'hent. - Erru an eur ! eme al lean yaouank, - Poent eo mont !... Hag eñ, ha mousc'hoarzhin ivez, lentik ha mezhus...

Eñ an hini a rede war-lerc'h ur plac'h yaouank dianav, ur jenoflenn gantañ en un dorn, hag ur barzhoneg en dorn all.