erru
erru
— Erru ar mor ! erru ar mor !
Ar brud a oa en em skignet penaos an aotrou marc’heg, fritet gantañ e drantell e Roazhon pe e Pariz, en devoa ranket dont da c’houlenn repu digant e vamm ; darn all a lavare penaos ar marc’heg, erru un tamm en oad, tremenet gantañ e hanter-kant vloaz, a oa deuet da Gervarker da ziskuizhañ, evit disternañ, evit erbediñ an nebeud peadra a oa manet gantañ war-lerc’h ar c’hartoù hag ar merc’hed.
erru
— « War ar stal-greiz, Job, » a lavaras ar voereb. « War-c’horre al liñserioù pleget. Erru oc’h ? »
Nag a bet gwerz entanet am eus meizet ha skrivet eno, pa oan erru d'an oad a baotr yaouank...
Ha kousket eo en-dro ? Pe en anhun, ha sorc'hennet ?... Emañ erru adarre, avat, ar wregig he digroazell hebleg ha kigek.
- Erru poent serriñ dor an iliz ! eme egile.
Hep gouzout dezhañ, e oa erru ar breur Arturo, echu gantañ e labour, e-tal chapelig Itron Varia ar Rozera, ma veze daoulinet Palmira, en deizioù diagent.
- Amen ! a respontas ar vaouez, evel en derc'hent. Ha mousc'hoarzhin a reas adarre, evel en derc'hent. - Erru an eur ! eme al lean yaouank, - Poent eo mont !... Hag eñ, ha mousc'hoarzhin ivez, lentik ha mezhus...
Erru out-te, touer daonet, / Par da Garrier, bleiz an Naoned !
Setu me eta erru e penn va beaj goude seitek devezhiad treizh.
Dont a ra Stavrópoulos e-maez ar gambr-wele en ampoent ma erru ar gravazhataerion evit sammañ ar c'horfoù-marv.
Dav dezhañ sevel un tamm diverradenn deus ar pezh a vez bet choazet pa vez arru an termen: e-mod-se e c'haller mont war-raok kuit na badfe re bell an traoù.
Gerioù a-raok
Gerioù da-heul
erru