Pell, pell-amzer e oa abaoe m’en devoa graet ar paotr e zibab, abaoe m’en devoa faoutet gant e gontell biz-meud ur plac’hig yaouank ha sunet dezhi he gwad, abaoe m’en devoa hi dalc’het semplet entre e zivrec’h, abaoe end-eeun ma oa bet deut, hi hag he mamm, evit hen trugarekaat : he mouezhig he devoa sederaet e galon, he skeudenn a blac’hig kuñv a oa antreet en e eñvor.
kuñv
– Hag ar gwragez, pare dalc’hmat d’e harpañ… Ar gwragez a zo da zisfizout, dreist-holl diouzh o mousc’hoarzh ha diouzh o doareoù seven… Seul-guñvoc’h, seul-zañjerusoc’h ! Diwallit !
Peogwir ez eo heñvel ouzh he mamm. Kuñv, karadek, atav o vousc'hoarzin.
Gerioù a-raok
Gerioù da-heul
kuñvaat